مقایسه اثر پروپوفول و تیوپنتال بر سطح نوراپی نفرین قبل و بعد از لارنگوسکوپی در حین بیهوشی

پاسخهای بدن بیمار نسبت به تحریکات دردناک با تغییرات وسیع فیزیولوژیک در بدن همراه است. یکی از پاسخهای مهم بدن، آزادسازی نوراپی نفرین در خون است که می تواند موجب بروز تغییرات سیستمیک مانند اسپاسم کرونر، افزایش انعقادپذیری، برهم خوردن تعادل عرضه و تقاضای میوکارد و غیره گردد. در مطالعات متعددی سعی شده است تا با استفاده از داروهای مختلف و ایجاد عمق مناسب بیهوشی از ایجاد این تغییرات جلوگیری به عمل آمده یا از شدت آن کاسته شود. در این مطالعه بالینی اثر 2 داروی پروپوفول و تیوپنتال بر میزان آزاد شدن نوراپی نفرین به دنبال لارنگوسکوپی بررسی شده است. بدین منظور 60 بیمار با asa class i و در محدوده سنی 45-15 سال که برای جراحی غیر اورژانس انتخاب شده بودند، به صورت تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. در این مطالعه سنجش عمق بیهوشی توسط مونیتورینگ bis انجام می شد. در ابتدا برای تمام بیماران میدازولام به عنوان پیش دارو تا رسیدن سطح bis به 70 تزریق شده سپس اولین نمونه خون گرفته می شد. در مرحله بعد به یک گروه تیوپنتال و در گروه دیگر پروپوفول تا رسیدن سطح bis به 40 تجویز می گردید. پس از تزریق 5/0 میلی گرم به ازای کیلوگرم آتراکوریوم و 3 میکروگرم به ازای کیلوگرم فنتانیل به هر دو گروه لوله گذاری صورت می گرفت و 3 دقیقه بعد نمونه دوم خون گرفته می شد. به این ترتیب نوراپی نفرین پایه و بعد از لارنگوسکوپی، توسط روش elisa اندازه گیری می گردید. نتایج به دست آمده میانگین سطح نوراپی نفرین پلاسما بعد از لارنگوسکوپی ( sd ) را در گروه پروپوفول (125/0) 236/0 میکروگرم در دسی لیتر و در گروه تیوپنتال (118/0) 216/0 نشان داد(534/0 = p ) که با توجه به این نتایج، تفاوت آماری بین 2 گروه از نظر آماری معنی دار نبود(05/0 p > ). بدین معنی که انتخاب داروی مناسب باید براساس شرایط بیمار، عوارض جانبی دارو و برآورد هزینه های بیمار صورت گیرد.